eine Ybriger Sage nach Meinrad Lienert
Früener einisch hed die ganz Jässänä a eim einzigä Puur ghört. Äs isch das schönscht Heimä im ganzä Ybrig gsi und sig bis zoberscht uf Guggäräflue usä gangä. Uf dä Guggäräflue aber, wo d'Flue wie nä Wand is Tal vo dä Stillä Waag appä ghid, isch äs ughürig. Det gits ä Geischt, wo dä Lüt mängisch
ghulfä heig.
Amänä Namittag, änds Heumonet, hed dä Jässänä-Puur gägä s'Holz uf dä Guggäräflue viel Heu ligid
gha. Due heds uf einisch wie usm heiterä Himmel afä tundärä, und äs isch nid lang gangä, sind
schwarzi Wulchä überä Neiselerstock inä chou. Jetz hed alls müässä diusä. Nur grad d'Chatz isch im Hus blibä und d'Frau, wo Zwilling im Guutschli gha hed.
D'Lüt us dä Jässänä hend sich uf Tod und Läbä gwehrt, und d'Frau, wo sich vorm Gwitter gfürchdid
hed, hed d'Ächs usm Ambäck zerrt und isch vor s'Hus usä gsprungä und hed si mid em Ghauidä nach
ufä i Wasä gheckt, um ä sou dä Wätterhäxä z'wehrä, wänn sis öppä uf s'Huus abgseh hättid.
Drufappä isch si ruhig bi dä Zwillingä gsi, bis äs uf einisch brandtüfelschwarz usem Tobel ufä chou isch und äs hed blitzt und tundered wie bim Wältundergang.
Jetz trampt öpper vor em Huus über d'Steiplattä und über s'Stägäbrüggli duruf, und öppis
rüeft: «Gang gleitig uf Guggärä und hilf im Heu!»
Wo sie aber durs Pfeischer nachägluegt hed, wer da grüeft hed, isch niemer meh umä gsi. Sie hed dä
gschwind s'Pfeischter zue gnu und hed wellä zum Huus us gah. Aber i dem Momänt sind die zwei
Büöblä verwachid und hend afä brüelä. Sie hed si tröschted, aber die Zwilling hend nur nu meh afä
schriä. Sie hed scho wellä blibä, wo sie ihrä Namä äs zweits Mal vo dä Guggärä har ghört hed. Jetzt
hed sie ihrnä Zwilling s'Wichwasser gäh und hed s'Guutschli vom Pfeischter i Ofäwinkel hindärä
grützt und isch änandäränaa gägä d'Guggärä ufä. Sie hed tuä ihrä Namä zum drittä Mal ghört, aber wo sie obsi gluegt hed, isch niemer umä gsi.
Gli isch si bi ihrnä Lüt gsi, und ohni viel Wort s'verlüre hed si afä Rächä. Flissig hed dä Puur mid
sinä Söhn und Chnächtä eis Heuburdäli ums ander i Eusch itreid, und scho isch schier alls Heu under
Dach und Fach gsi, wos der Frau gsi isch, ihri Chind tägid im Wald ännä schriä. Wo's nid hed wellä
ufhörä, hed si ihrä Rächä lah ghiä und isch gleitig i Wald ufä gu luogä. Wo si aber gägä d'Flue cho isch,
wo's gäch appä gahd, gseht si ufämä tupfäbnigä Tätsch äs chlisäs Wybli mid ämä Puggel, wo ufämä
Stei hured und öppis i ihrnä ghaaridä Armä treid. Jetz erchännt si ihri zwei eigenä Chind. «Jesus
Maria!» schrid si und will uf das Puggelwibli los. Aber das isch wäg, und nur nu ä Nachtülä hülped
mit plampädä Fäckä vor ihrä zuochä i d'Schtudä inä. Und jetz bricht äs Uwätter los wie nu nie.
Ä Wiil isch äs dä Frau ganz andersch, sie meint, äs sig wäg dä Hitz. Sie springt zrugg ufä Heublätz, und
wo sie det niemert meh gseht, gaht sie gleitig hei.
Mit tusig Ängscht um ihri Chind schiesst sie id'Stubä, wo ihrä alt Vatter, ihrä Maa und sis Volch
umä Tisch hocked und uf s'Väschper wartid. Sie luegt aber nid umä und gaht straks zum Ofäwinkel,
wo sie ihri Chind wohluf und gsund im Guutschli gfindt. Und wo si nu gnäuer anä luegt, gseht sie,
dass ä jedes äs Frauäschüäli im Händli hed. Jetzt weiss sie, dass dr guet Guggärägeischt zu ihrnä
Chind glueged hed.
Wo dä das bös Wätter durä und verbi gsi isch, isch d'Frau is Ybriger Chiläli ufä gangä und hed die zwei
Frauäschüäli ufä Altar gleid. Mer heig's dä nu mängä Moned sauft gschmöckt.
aus «Schweizer Sagen und Heldengeschichten»
von Meinrad Lienert, Levy & Müller Verlag, Stuttgart,
19. Auflage, übersetzt in die Mundart von Pius Fässler.